Gedurende mijn jeugd heb ik mezelf vaak 'anders' gevoeld. Niet alleen omdat ik sneller leerde lezen dan de rest, maar ook omdat ik stiller was en soms liever alleen was. Op school werd mijn stilte niet altijd begrepen en ik werd soms gepest vanwege mijn 'afwijkende' gedrag. Ik vond uiteindelijk gelijkgestemden, maar ik zie het ook vaak anders lopen.

Gelijkgestemden om je heen hebben is heel erg belangrijk, zeker als je jong bent. Je spiegelt je daaraan en het laat je zien dat je niet de enige bent die ergens mee worstelt. Maar het vinden van die mensen kan soms een enorme uitdaging zijn, vooral als je zowel introvert als hoogbegaafd bent. Ik heb coachees gezien die worstelen met gevoelens van eenzaamheid omdat ze niemand konden vinden die echt begreep wie ze waren.

Dit soort vroege ervaringen tekenen je. Op slechte momenten kan ik me nog steeds wel eens onbegrepen en daardoor afgewezen voelen. Het is alsof die herinneringen diep geworteld zijn in mij, en ze komen soms onverwacht naar boven drijven, zelfs nu ik ouder ben. 'Een blauwe plek' noemde een bevriende psychomotorisch therapeut het laatst, en zo voelt het ook wel.

Anders-zijn

Inmiddels heb ik wel geleerd om mijn anders-zijn te omarmen als een deel van mijn identiteit, in plaats van het te zien als een bron van pijn. Ik herinner me nog heel goed het gevoel van opluchting en vreugde toen ik voor het eerst mensen ontmoette die mijn passie voor lezen deelden en die mijn stilte niet als vreemd beschouwden, maar eerder als een teken van diepgang.

In mijn trajecten werk ik ook vaak aan het accepteren van anders-zijn. Ik moedig mijn coachees aan om te erkennen dat hun unieke eigenschappen en interesses hen juist maken tot wie ze zijn. Samen verkennen we manieren om dat anders-zijn te omarmen en er kracht uit te putten, in plaats van te proberen jezelf te veranderen om in een bepaald hokje te passen.

Maar het proces van zelfacceptatie is niet altijd gemakkelijk. Op sommige dagen kunnen die oude gevoelens van eenzaamheid en afwijzing nog steeds op de loer liggen, als een blauwe plek die soms weer opspeelt. Door te blijven werken aan zelfcompassie en zelfliefde, worden ze langzaamaan wel steeds minder gevoelig.

Vanuit mijn eigen ervaringen en mijn werk met coachees heb ik een aantal dingen geleerd. Deze deel ik graag hieronder:

Zoek naar gemeenschappen

Zoek naar groepen of gemeenschappen die jouw interesses en/ of kennis delen. Of het nu gaat om speciale clubs, online discussieforums of evenementen, het vinden van gelijkgestemde kan een enorme bron van steun en verbinding zijn.

Omarm je anders-zijn

In plaats van je anders-zijn te zien als een tekortkoming, probeer het te omarmen als een uniek aspect van wie je bent. Jouw eigenaardigheden maken je tot wie je bent, en dat is iets om trots op te zijn.

Ga voor diepe connecties

Zoek naar mensen die jou waarderen en accepteren. Investeer in relaties met mensen die jou begrijpen en je ondersteunen in je interesses en talenten.

Doe het niet alleen

Mochten jouw gevoelens van eenzaamheid aanhouden, aarzel dan niet om professionele hulp te zoeken. Een getrainde therapeut kan je helpen omgaan met deze gevoelens en je voorzien van de nodige ondersteuning en begeleiding.

Als jij jezelf herkent in mijn verhaal en hier graag eens verder over wilt praten, aarzel dan niet om contact met me op te nemen. Je hoeft het namelijk niet alleen te doen, en je verdient het om gezien en gehoord te worden.