Vorige
Over de auteur
- Karolien Koolhof is coach voor introverten en hoogbegaafden
- Auteur van het boek Introvert Leiderschap
- Contact
Kerst introvert hoogbegaafd
Wat dit jaar mij leerde
Karolien Koolhof •
Sommige jaren vragen niet om plannen of nieuwe doelen. Ze vragen om stil te staan. Om te kijken naar wat er is verschoven, zonder dat je dat vooraf had kunnen bedenken. Dit was voor mij zo’n jaar.
Niet omdat alles anders liep dan verwacht (al was dat ook zo), maar omdat het leven me op meerdere plekken tegelijk liet zien dat het zich niet laat voorspellen. Dat je kunt bouwen, leren, creëren, en tegelijk geconfronteerd kunt worden met gebeurtenissen die alles in een ander licht zetten.
Wat dit jaar mij vooral leerde, is dat groei niet altijd zit in toevoegen. Soms zit het in afpellen. In onderscheiden. In blijven bij wat van jou is.
Ik leerde wie mijn echte vrienden en waardevolle connecties zijn. Niet de mensen met wie het makkelijk is als alles stroomt, maar degenen die blijven wanneer het schuurt. Die niet meteen iets willen oplossen. Die ruimte laten voor stilte. Mijn kring werd kleiner, maar steviger. Minder breed, meer waar.
Ik leerde dat het leven zich niet laat plannen. Dat je kunt studeren, werken, bouwen aan iets nieuws en tegelijkertijd geconfronteerd kunt worden met wat zich aandient, ongeacht je agenda. Het maakte me nederiger. Minder gericht op controle. Meer bereid om mee te bewegen, ook als ik het niet begrijp.
Ik leerde mijn eigen grens kennen. Niet als concept, maar heel concreet. In mijn lijf. In mijn energie. In het moment waarop ik voelde: hier is het genoeg. Grenzen bleken geen beperking, maar een vorm van zorg.
Ik heelde een stuk oud zeer. Het oude gevoel van niet gezien worden. Van geen plek krijgen. Dat zat dieper dan ik dacht: niet alleen in mijn hoofd, maar in mijn systeem. Dit jaar bracht situaties waarin dat oude patroon geraakt werd, en waarin ik merkte dat ik er anders mee om kon gaan. Niet door harder te duwen, maar door te blijven staan. Door mezelf serieus te nemen.
Ik leerde opnieuw over de balans tussen denken en voelen. Denken is vertrouwd terrein voor mij. Begrijpen, duiden, analyseren. Dit jaar vroeg iets anders. Meer vertraging. Meer luisteren naar wat zich aandient voordat het woorden krijgt. Dat maakte me misschien minder scherp aan de buitenkant, maar wel eerlijker van binnen.
Ik leerde mijn zoontje verder los te laten.
Zijn eerste stappen in een grotere wereld, met een eigen plek, eigen ritme, eigen ervaringen. Het vroeg vertrouwen. En het liet me zien dat loslaten niet betekent dat je verdwijnt, maar dat je aanwezig blijft zonder vast te houden.
En ik leerde mijn vader los te laten. Dat is geen afgerond proces. Het voltrekt zich in lagen. In herinneringen. In gemis. In de manier waarop hij soms ineens voelbaar aanwezig is, juist door zijn afwezigheid. Het veranderde mijn plek in mijn familie. Alsof het systeem zich opnieuw moest uitlijnen.
Wat dit jaar me ook liet zien, is hoe krachtig het is om ergens al een tijd te staan. Zes jaar bouwen geeft diepte. Ervaring. Een eigen toon. Het maakt dat iets van jou wordt, zonder dat je het hoeft te bewaken.
Dat gaf me rust. Het besef dat je vormen kunt herkennen, maar niet de bedding waarin ze zijn ontstaan. Dat wat in de kern klopt, niet zomaar over te nemen is. En dat ik niets hoef toe te voegen, maar alleen hoef te blijven bij wat ik al die jaren zorgvuldig heb opgebouwd.
Wat me misschien wel het meest heeft geraakt dit jaar, is dat ik steviger ben komen te staan in mijn plek binnen het geheel. Niet door harder te worden. Maar door milder te zijn. Door keuzes te maken. Door minder te dragen wat niet van mij is.
Als ik terugkijk, zie ik geen ‘mooie lessen’.
Ik zie beweging. Verschuiving. Groei die niet altijd comfortabel was, maar wel echt.
En misschien is dat wat kerst voor mij dit jaar betekent: niet afronden, maar erkennen. Niet begrijpen, maar toestaan. Niet vooruitkijken, maar even blijven bij wat is.
Voor deze kerstdagen wens ik je wat dit jaar mij heeft geleerd: mildheid voor jezelf, het vertrouwen om keuzes te maken die kloppen en de ruimte om niet alles vast te hoeven houden.
Fijne kerstdagen, op jouw manier.