Vorige
Over de auteur
- Karolien Koolhof is coach voor introverten en hoogbegaafden
- Auteur van het boek Introvert Leiderschap
- Contact
onderschatting introvert hoogbegaafd
Als je talent onzichtbaar blijft
Karolien Koolhof •
De afgelopen tijd zag ik meerdere cliënten die veel in zich hebben: scherpe analyses, creativiteit, diepgang, een rijke binnenwereld. En toch worden ze chronisch onderschat. Iedere keer wanneer ik hun verhalen hoor, voel ik iets in mezelf meebewegen. Want dat is iets wat mij vroeger óók overkwam. Niet omdat ik weinig kon, maar omdat ik geen ruimte durfde in te nemen en daardoor minder zichtbaar was dan ik werkelijk ben.
Jarenlang durfde ik niet goed naar voren te stappen. Ik dacht dat ik eerst nóg beter moest zijn, nóg meer moest weten, nóg meer moest presteren voordat ik iets mocht zeggen. Als introverte hoogbegaafde (al wist ik dat destijds nog niet) verwerkte ik informatie vooral intern. Ik zag verbanden, voelde onderstromen en dacht snel vooruit, maar aan de buitenkant was ik rustig, bescheiden en meegaand. En precies dat is het moment waarop mensen je gaan onderschatten: niet omdat je weinig kunt, maar omdat je weinig laat zien.
Hoe onderschatting ontstaat
Uit onderzoek weten we dat introverte en hoogbegaafde mensen vaak interne verwerkers zijn (o.a. Matthews, 2018). Waar anderen hardop denken, puzzelen zij in stilte. In omgevingen waar tempo en extraversie worden beloond, leidt dat al snel tot een misverstand: stilte wordt verward met onzekerheid, rust met gebrek aan ambitie, nuance met twijfel. En als je dat vaak genoeg meemaakt, ga je het soms zelf geloven.
Bij veel cliënten zie ik dezelfde patronen die ik zelf ook heb gekend: ze weten veel, maar twijfelen aan wat ze weten. Ze voelen veel, maar wachten tot er veiligheid is om het te delen. Ze kunnen veel, maar denken dat het ‘normaal’ is. Zo ontstaat er een vorm van stil onderpresteren, niet omdat talent ontbreekt, maar omdat het niet zichtbaar wordt. De buitenwereld ziet slechts het topje, nooit de rijkdom eronder.
Kanteling
Er is altijd een punt waarop iets verschuift. Voor mij was dat het moment waarop ik mezelf ging herkennen: in hoe ik denk, in mijn gevoeligheid voor nuance, in het gemak waarmee ik concepten doorgrond. Ik voelde dat ik niet te voorzichtig was, maar dat mijn manier van zijn simpelweg minder zichtbaar is voor anderen. Bij veel cliënten zie ik diezelfde beweging: herkenning van binnenuit. Dát is de sleutel.
Je hoeft daarvoor niet ineens luid aanwezig te worden. Drie kleine dingen helpen al enorm. Oefen ten eerste eens met zichtbaar denken: deel af en toe een tussenstap uit je hoofd hardop, zodat mensen zien wat er achter je stilte schuilt. Benoem ook je manier van werken: leg uit dat je intern verwerkt, zodat stilte niet wordt geïnterpreteerd als onzekerheid maar als diepgang. En zoek tenslotte één veilige plek om groot te denken: je hebt minstens één ruimte nodig waar je alles kunt uitspreken wat je ziet en kunt.
Onderschat worden kan je klein houden, maar het zegt vaak meer over de omgeving dan over jou. Wat ik inmiddels weet is dit: je hoeft niet harder te worden, maar vooral zichtbaarder jezelf te worden. Zodra je dat doet, kantelt het. Zowel in jou als om je heen.